Η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό στοιχείο που σχηματίζει την κοινωνία. Πάντα ανήκε στην τάξη των ιδιαιτέρων, αιώνιων, ζωτικής σημασίας αξιών, ήταν η βάση της ύπαρξης της κοινωνίας. Όντας μια αξία, η οικογένεια, ταυτόχρονα είναι μια αποθήκη ηθικών βάσεων, παραδόσεων και εθίμων, ο πιο σημαντικός κρίκος στο σύστημα των ηθικών συντεταγμένων της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Στο σημερινό κόσμο υπάρχουν πολλές έννοιες για την προέλευση της οικογένειας. Ορισμένοι υποστηρίζουν την πεποίθηση ότι η οικογένεια είναι ένα προϊόν της ανθρώπινης εξέλιξης, μερικοί τη θεωρούν αναγκαία μορφή κοινωνικής οργάνωσης και διακοινωνικών δεσμών. Οι φορείς της θρησκευτικής παράδοσης πιστεύουν στην θεϊκή προέλευση των οικογενειακών αξιών και της οικογένειας. Η θρησκευτική ζωή, η εμπειρία της στροφής στον ουράνιο κόσμο δείχνουν ότι ο γάμος και η οικογένεια δεν είναι μόνο μια ένωση δύο ανθρώπων, αλλά το μυστήριο του σχηματισμού της προσωπικότητας των συζύγων, όταν ο άντρας και η γυναίκα δεν είναι πλέον μόνο δυο ανεξάρτητα το ένα από το άλλο άτομα,αλλά ένας νέος οργανισμός. Αυτός ο οργανισμός είναι ζωντανός. Μπορεί να μεγαλώνει, κατευθυνόμενος προς τα άνω, να ακμάζει, να φέρει καλούς καρπούς, αλλά μπορεί και να αρρωσταίνει, να αργολιώνει και τελικά να πεθαίνει.
Μόνο συνεργαζόμενοι με τον Θεό, ο άνδρας και η γυναίκα γίνονται δημιουργοί του δικού τους σπιτιού της ευτυχίας. Κάθε προσπάθεια για την οικοδόμηση μιας οικογενιακής ευημερίας χωρίς στήριγμα στο Θείο Δημιουργό - είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Στην καρδιά μιας θρησκευτικής οικογένειας βρίσκεται η κοινή αγάπη των συζύγων στο Θεό. Εάν οι δύο ακτίνες κατευθύνονται σε ένα κοινό σημείο,τότε πάντα προσεγγίζουν ο ένας στον άλλον μέχρι να συγχωνευθούν σε μία φωτεινή ακτίνα φωτός, στην οποία δεν φαίνεται πλέον ο ένας ή ο άλλος, αλλά υπάρχει μόνο το ένα. Και αντίθετα, οι ακτίνες που έχασαν το κοινό σημείο προσήλωσής τους, κινούνται χαοτικά – μια διασταυρωνόμενες μεταξύ τους, μια σκορπίζοντας σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Το γάμο ονομάζουν μυστήριο της αγάπης ο οποίος συνεχίζεται όλη τη ζωή. Η αμοιβαία αγάπη των συζύγων μεταξύ τους έχει συνέχεια στην τεκνογονία, όταν η διφυϊα, και, ως εκ τούτου, ορισμένος περιορισμός, ξεπερνιέται από τη πλειονότητα. Στην τεκνογονία πραγματοποιείται η τελειοποίηση και διάδοση της αγάπης. Μια σπίθα του φωτός δίνει ζωή στην άλλη. Η αγάπη των συζύγων αποκτά μια νέα ποιότητα, ενισχυόμενη από την αγάπη των γονέων προς τα παιδιά τους, και επιστρέφεται με την παιδική απλότητα, ευπιστία και αφοσίωση, με το χαμόγελο του παιδιού. Και σ’ αυτό το παράδειγμα της αγάπης, η κυριότερη θέση ανήκει στο Θεό. Ακριβώς σ’Αυτόν, σαν στο κέντρο, στρέφονται οι ακτίνες της αγάπης συζύγων, παιδιών και γονέων, και, όπως στον καθρέφτη, αντανακλώνται με απίστευτη δύναμη, φέροντας στην οικογένεια ειρήνη, ηρεμία και ευημερία. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει το εξής: «Συνθέτοντας το ενιαίο σώμα (οι σύζυγοι) έχουν και μια ψυχή και με την αμοιβαία αγάπη αφυπνίζουν ο ένας στον άλλον το ζήλο για την ευσέβεια. Επειδή ο γάμος δεν απομακρύνει από το Θεό, αλλά αντίθετα, πιο πολύ πλησιάζει, επειδή έχει πιο πολλά κίνητρα για να απευθύνεται σ’ Αυτόν "[1].
Ο Χριστιανισμός πραγματοποίησε στην κοινωνία μια επανάσταση στις οικογενειακές σχέσεις. Προσέφερε στους ανθρώπους ένα υψηλό ηθικό επίπεδο που εμποδίζει την εξάπλωση της αμαρτίας και του ελαττώματος, εγκρίνοντας τη μοναδικότητα της κάθε οικογένειας. Ο Χριστιανισμός υποστήριξε την σκέψη του ανθρώπου ότι ο γάμος είναι μια ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ο οποίος είναι άγιος και άρρηκτος, στον οποίο ο σύζυγος όχι μόνο πρέπει να τρέφει τη γυναίκα, αλλά επίσης να λαμβάνει πλήρως τη φροντίδα για αυτή,όπως για τον εαυτό του. Ο Απόστολος Παύλος στην Επιστολή στον μαθητή του Τιμόθεο, μαρτυρεί: «εἰ δέ τις τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τὴν πίστιν ἤρνηται καὶ ἔστιν ἀπίστου χείρων.» (1 Τιμ 5, 8.). Η διδασκαλία του Χριστού εισήγαγε μια τέτοια έννοια που ήταν ξένη στον παλιό άνθρωπο - αυτοθυσία στην οικογένεια. Ο σύζυγος, για πρώτη φορά τοποθετείται όχι σαν ένας αυταρχικός κυβερνήτης, δεσπότης και τύραννος στην οικογένεια αλλά ένας επικεφαλής, η κυριαρχία του οποίου είναι στη φροντίδα και στην ευθύνη για την μικρή αγέλη που του παραδόθηκε.
Ο Χριστιανισμός εξυψώνει την οικογένεια στα ύψη της θεανθρώπινης επικοινωνίας. Βλέπει την οικογένεια ως μια μικρή Εκκλησία. Όπως η εκκλησία είναι μια κοινωνία των πιστών, ενωμένων με την αγάπη προς τον Χριστό, έτσι και η οικογένεια είναι μια κοινότητα του άντρα, της γυναίκας και των παιδιών τους, ενωμένων μεταξύ τους με αμοιβαία αγάπη, την αφοσίωση, τη θυσία και την ευθύνη. Ο σύζυγος στην οικογένεια, είναι όπως ο Χριστός στην Εκκλησία –αγαθός, πράος αλλά την ίδια στιγμή, απαιτητικός ποιμένας.
Το Ισλάμ, επίσης, έφερε στη ζωή των λαών μια νέα εικόνα της οικογένειας,στερεώνοντας στις γενιές το σεβασμό προς τις οικογενιακές αξίες. Το Ισλαμικό δόγμα προσέφερε μια σημαντική θέση στην οικογένεια στον άντρα και στη γυναίκα, προσδιόρισε τη μορφή των οικογενειακών σχέσεων, τις υποχρεώσεις των συζύγων μεταξύ τους, καθώς και στα παιδιά τους και τις ευθύνες των παιδιών, με τη σειρά τους, στους γονείς τους.
Έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ακριβώς η θρησκεία ανεβάζει το γάμο και τις οικογενιακές σχέσεις από τη αδρή- σαρκική ή κοινωνική πραγματιστική διάσταση στην πνευματική και λατρευτική σφαίρα. Καμία ανθρώπινη ιδεολογία, φιλοσοφική ιδέα ή κοινωνική θεωρία δεν μπόρεσε να δώσει στο θεσμό του γάμου και της οικογένειας τόσα όσα πρότεινε η θρησκεία που συνδέει τον άνθρωπο με τον Δημιουργό.
Οι πιστοί δεν χρειάζονται να αποδείξουν ο ένας στον άλλο τη θεϊκή προέλευση του γάμου και την παρουσία του θεϊκού σπινθήρα στις οικογενειακές αξίες οι οποίες είναι συγγενικές με τα υψηλότερα ηθικά ιδανικά. Η κύρια μάχη διεξάγεται σήμερα στο επίπεδο σύγκρουσης της κοσμικής και της θρησκευτικής κοσμοθεωρίας. Ο σύγχρονος κόσμος χάνει γρήγορα τη θρησκευτική παράδοση,το στήριγμα στη μακραίωνη θρησκευτική εμπειρία των προηγούμενων γενεών, συμπεριλαμβανομένου του γάμου και της οικογένειας. Από το λεξιλογικό κύκλο εξαφανίζονται σταδιακά τέτοιες λέξεις όπως η αγνότητα, η καθαρότητα, οι σύζυγοι και η συζυγική αγάπη. Η θέση τους παίρνουν οι ιατρικοί όροι: το gender εξάρτημα, ο σεξουαλικός συνεταιρισμός, σεξουαλικός προσανατολισμός. Ακόμη και τους συζύγους σήμερα συχνά ονομάζουν ως εταίρους στο γάμο. Προ των οφθαλμών είναι η διαδικασία του βιολογισμού,της κυριαρχίας της ανατομικής αρχής όπου αρχικά είχε τη θέση του το πνευματικό. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια παγκόσμια κρίση της οικογένειας και των οικογενειακών σχέσεων.
Στη σύγχρονη Ευρώπη, για παράδειγμα, αμφισβητούν το μονοπώλιο του γάμου ως μια ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο επίπεδο του νου και της σκέψης , αλλά και σε νομοθετικό επίπεδο καθώς και στην πρακτική ζωή.Η ίδρυση και η κρατική καταχώρηση των ομοφυλοφίλων ενώσεων σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες είναι η επιβεβαίωση της θλιβερής τάσης της ηθικής κατάπτωσης της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Στις 31 Μαρτίου του τρέχοντος έτους , η Επιτροπή Υπουργών της ΕΕ εξέτασε και ενέκρινε τη σύσταση που απευθυνόταν σε χώρες μέλη αυτής της Ευρωπαϊκής Οργάνωσης «Για τα μέτρα καταπολέμησης της διάκρισης λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και εξάρτησης φύλου». Αυτό το έγγραφο επισημαίνει ότι οι διακρίσεις σε σχέση με σεξουαλικές μειονότητες δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τις πολιτιστικές, παραδοσιακές ή θρησκευτικές αξίες. Αυτό σημαίνει ότι οι αξίες της οικογένειας και του γάμου, ριζωμένες στην θρησκευτική παράδοση, δεν θεωρούνται ως λόγος για την αντίδραση στη σεξουαλική ανεκτικότητα. Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι η απαγόρευση να ονομαστεί η ομοφυλοφιλία μια αμαρτία, επειδή ο όρος αμαρτία έχει μια ηθική διάσταση, και την ομοφυλοφιλία και το σεξουαλικό ξεπεσμό οι νέοι ανθρωπιστές και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσπαθούν επίμονα να αντλούν από την ηθική σφαίρα, εξηγώντας το φαινόμενο ως ιδιαιτερότητα της οργάνωσης ενός ανθρώπου και ακόμη το παρουσιάζουν σαν τον κανόνα.
Η πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής είναι μια ενοχλητική και ακόμα και επιθετική προώθηση της «ομαλότητας» των ομοφυλοφιλικών σχέσεων και ενώσεων. Ο αοίδιμος Πατριάρχης Αλέξιος Β’, μιλώντας σε συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης,παρατήρησε λογικά ότι εκτός από την ομοφυλοφιλία, υπάρχουν και άλλες ανωμαλίες, όπως η κλεπτομανία, αλλά δεν την διαφημίζει κανένας.
Ήδη σήμερα, στο φιλελεύθερο στρατόπεδο της παγκόσμιας κοινότητας υπάρχουν συλλογισμοί ότι η ίδια η παράδοση ως ρυθμιστής των διαδικασιών της κοινωνικής ζωής δεν υπάρχει, διότι το διεθνές δίκαιο δεν γνωρίζει κανένα τέτοιο όρο όπως η παράδοση. Σύμφωνα με τους φιλελεύθερους, μπορούμε να μιλάμε μόνο για τον πολιτισμό και την πολιτιστική πολυμορφία. Ωστόσο, μέσω της απόρριψης της παράδοσης, στη θρησκευτική, οικογενειακή και ηθική σφαίρα, πραγματοποιείται η απώλεια της ακεραιότητας της ανθρώπινης ζωής, του νοήματός της, της κατανόησης των τρόπων της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινότητας, μια ρήξη με την εμπειρία των προηγούμενων γενεών.
Η καταστροφή του θεσμού της οικογένειας και των οικογενειακών αξιών, μέσω της επιβολής σ’όλους της ιδέας της αρτιότητας των ομοφυλόφιλων συγκατοικήσεων οδηγεί την κοινωνία σε απώλεια της ηθικής ευημερίας. Η οικογένεια είναι το λίκνο της ανθρώπινης προσωπικότητας , σχολείο της αρετής και των καλύτερων ανθρώπινων αισθημάτων. Ωστόσο, εάν η ένωση δύο ανδρών ή γυναικών θα διεκδικεί για την ανατροφή των παιδιών (υιοθετημένων με την άδεια των κοσμικών αρχών), αυτό θα οδηγήσεισ την αναπαραγωγή των σχετικών μορφών συμπεριφοράς.Ακριβώς στην οικογένεια το αγόρι μαθαίνει να είναι γενναίος, να υπερασπίζεται την αλήθεια και τους αδύναμους, μιμούμενος τον πατέρα του, και το κορίτσι μαθαίνει να είναι τρυφερή, αγαθή και έμφροντις νοικοκυρά ακολουθώντας το παράδειγμα της μητέρας της. Το ερώτημα που τίθεται είναι: τί μπορεί να μάθει ένα παιδί της «οικογένειας», όπου υπάρχουν δύο «μπαμπάδες» ή δύο «μαμάδες»; Τίποτα εκτός από μια ανάπηρη ψυχή και ένα ασαφές βλέμμα στη φύση των σχέσεων μεταξύ των φύλων.
Στον κόσμο γύρω μας δεν υπάρχει άλλη πιο αποτελεσματική δύναμη από τη θρησκευτική, η οποία θα μπορούσε να προστατεύει την οικογένεια που χάρισε ο Θεός στην ανθρωπότητα . Το επίπεδο του κινδύνου είναι τέτοιο ώστε σήμερα απαιτούνται κοινές προσπάθειες όλων των θρησκευτικών ανθρώπων, για τους οποίους το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι μια κενή φράση, αλλά το αντικείμενο της φροντίδας και των προσευχών.
Η φωνή των ανθρώπων της πίστης για τη συντήρηση της οικογένειας και των οικογενειακών αξιών, πρέπει να ακουστεί δυνατά και έγκυρα,με ανταπόκριση σε χώρους συζήτησης, σε φοιτητικές αίθουσες και σε διαδρόμους υπαλλήλων των διεθνών οργανισμών. Οι φορείς της θρησκευτικής παράδοσης έχουν να προσφέρουν στην παγκόσμια κοινότητα μια άποψη σχετικά με τη φύση των οικογενειακών σχέσεων, η οποία δεν θα εξαρτώνταν από πολιτικές ή άλλες συνθήκες, αλλά θα ήταν μια έκφραση της θρησκευτικής εμπειρίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το 2006, στην Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής των Θρησκευτικών Ηγετών στη Μόσχα, ακούστηκε για πρώτη φορά η πρωτοβουλία της δημιουργίας μιας ομάδας θρησκευτικών ηγετών υψηλού επιπέδου, σε συνεργασία με την UNESCO, η οποία θα μπορούσε να παρέχει εκτίμηση των εμπειρογνωμόνων και γνωμοδότηση σχετικά με σύγχρονα θέματα όπως: το πρόβλημα της κάλυψης με τη θρησκεία της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού, αιτία και αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, και οι τρόποι του ξεπεράσματός της, το πρόβλημα της διατήρησης των ιερών τόπων και των τόπων λατρείας, η σχέση της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης του εαυτού και των θρησκευτικών συναισθημάτων των πιστών.
Η συνεργασία των θρησκευτικών ηγετών έχει πολλές δυνατότητες.Η συνδυασμένη μαρτυρία τους για την αλήθεια και το καλό μπορεί να γίνει στο σύγχρονο κόσμο μια σοβαρή δύναμη με την οποία θα πρέπει να συνταχθούν οι διεθνείς οργανισμοί και να λάβουν υπόψη τη φωνή των ανθρώπων της πίστης στην διαδικασία λήψης παγκόσμιων αποφάσεων.